Kongre Kitabevi | Spinal Enstrümantasyon Teknikleri

Enstrümantasyon ile elde edilmek istenen 5 çeşit hedef vardır:
1-Fiksasyonun (stabilitenin) sağlanması
2-Redüksiyonun/dekompresyonun sağlanması
3-Normal dizilimin sağlanması/sürdürülmesi
4-Füzyonun sağlanması
Asıl hedef ilk 2 veya 3 hedefe ulaştıktan sonra füzyonun elde edilmesidir. Enstrümantasyonun asıl amacının füzyonu sağlamak için omurgayı bir süre fikse etmek olduğu unutulmamalıdır. Burada enstrümanın görevinin bir süre sonra biteceği, füzyon için yeterli koşullar oluşmazsa implantların başarısızlığa uğrayacağı ve implant kırılması, çıkması gibi sorunların baş göstereceğini bilmek gerekir. Buna metal yorgunluğu denir.
Torakolomber stabilizasyonda en sık kullanılan 2 çeşit kavrayıcı eleman vardır: Pediküler vida ve kanca. Bunlardan kancalar sadece posterior elemanları kavrar. Oysa vidalar her 3 kolonu da kavrayan bir implanttır. Bu önemli biyomekanik özellik kancaların daha uzun segmentleri, vidaların daha kısa segmentleri kavramasını gerektirir. Vidanın hareket merkezi, hareket segmentinin merkezine yakındır. Kancanın hareket merkezi ise korpusun merkezinden aşağıdadır. Bu nedenle pediküler vidalarla kısa enstrümentasyon yapılabilir. Kancalarla ise uzun (4-5 segment) enstrümantasyon yapmak gerekir.
3 kolonu da ilgilendiren bir travmada pediküler vidalarla 2 yukarı, 2 aşağı fiksasyon genellikle yeterlidir. Oysa aynı güçte bir fiksasyon için kancalarla 3 yukarı ve 2 aşağı fiksasyon şarttır. Günümüzde eski uzun distraktif enstrümanlar yerine, daha kısa cihazlar uygulanmaktadır. Yeni enstrümanlarda daha fazla pediküler vida kullanılmaktadır. Eski distraktif enstrümanlar kifozu tam olarak önleyemezler. Vidalı enstrümanlar posterior longitudinal ligamanı daha iyi restore ederler.
Genel olarak enstrümanlar en fazla fleksiyon/ekstansiyonda stabilite sağlarlar. Fleksiyon-ekstansiyonda stabilite %80, lateral eğilmede stabilite %70, rotasyonel stabilite %40 kadar sağlanır.